Italian military writers and generals between Vienna and Istanbul.
L. F. Marsigli and his contemporaries
A considerable number of Italian generals in the service of the court of Leopold I (1640–1705), emperor of the Holy Roman Empire, king of Hungary, Bohemia, Croatia and Slavonia, contributed to the rise of the Austrian Habsburgs. During the second part of the 17th century, following the conclusion of the protestant wars in Europe, Leopold I’s multiethnic empire was forced to wage a war against the Ottomans, who had attacked the countries of the Austrian emperor, following partly also the interests and the advice of the great rival of Leopold, Louis XIV, king of France. The Italian generals became protagonists of these conflicts, both by fighting in the theoretical field – as military writers – and also in the practical sense, by fighting against the Ottomans in the military campaigns in Hungary.
This volume is the result of a long-term research project conducted in several Italian cities, and in Vienna and Istanbul, which has lasted almost a decade. In the present monograph, on the basis of partly unpublished sources, we can get to know in detail the lives, activities and writings of Raimondo Montecuccoli (1609–1680) from Modena, those of his pupil, the Neapolitan Antonio Caraffa (1646–1693) and in the most detail those of their follower, Bolognese count Luigi Ferdinando Marsigli (1658–1730). In the appendix one can see the edition of many of these mostly Italian documents.
The first part of the book deals with the person of Raimondo Montecuccoli, who was not only a well-known theorist of the war against the Ottomans – who in his view were backward, and their army seemed to him to be afflicted by a complex social crisis – but he was also an experienced general, very active in the military campaigns in Transylvania (in 1661) and Hungary. This second expedition ended with the glorious victory of Szentgotthárd in 1664. This chapter has been complemented by the correspondence between Montecuccoli and Mattia de’ Medici in the given period, which has been discovered in the Archivio di Stato di Firenze. A part of this unpublished source material can be read in the appendix.
Antonio Caraffa followed faithfully the line determined by Montecuccoli, both in the political and in the military field, by helping Leopold I win against the enemies inside and outside of his empire. Among these enemies Caraffa was fighting mostly against Imre Thököly, a Hungarian ally of the Turks. A novelty of this chapter is the unpublished documents related to Antonio Caraffa’s activities. This source material has been discovered in the Archivio di Stato di Napoli, and a transcription of many of these documents can be read in the appendix of this volume.
The last protagonist of this volume, L. F. Marsigli had the opportunity to get in contact with the Ottomans in four distinct ways: when he was young, he travelled to the Ottoman capital, as a ‘turista curiosissimo’ (or rather as a spy) for almost a year; later he lived (and nearly died) among them as a slave, since before the siege of Vienna (1683) he got injured, captured and was sold to Ahmed Pasha of Temesvár; fighting against them in the Hungarian military campaigns; and finally, at the conclusion of the war, he took part in the negotiations of the peace of Carlowitz as a consigliere assistente of the two imperial deputies. Furthermore, after the stipulation of the peace-treaty, Marsigli received a diplomatic commission of primary importance, namely in 1699 he was delegated by Emperor Leopold I to determine and draw the new frontier-line, in other words, to fix the new border between the Ottoman Empire and the Habsburg one. This was a rather long and tiring task (that ended only in 1701), mostly because of the formalities that served to maintain the dignity and prestige of the Ottomans as an important power, even though they had to renounce in favour of the Habsburgs the territories of Hungary, Croatia, Slavonia and Transylvania. On the basis of his multiform experiences, he produced a number of writings, partly unpublished and kept today in the ‘Fondo Marsigli’ of the University Library of Bologna (BUB).
Luigi Ferdinando Marsigli’s most important writing about the Ottomans is entitled “Stato militare dell’Impero Ottomano, incremento e decremento del medesimo”, published in a bilingual (Italian-French) edition in 1732. This book has been analyzed by the author of the present monograph in a detailed manner, since it is an excellent source not only for the topic suggested by title, but also for the history of the war in Hungary against the Turks, and for the cultural life of the Ottoman Empire. In addition to these writings by Marsigli, we also have to mention his prestigious collection in Bologna of oriental manuscripts, with many Turkish documents, which is considered the second most important and valuable collection of this kind, after that of the Vatican Library.
From these case-studies, we can see how the military leaders of Italian origins, members of the so-called Militärpartei in Vienna promoted constantly – assuming also conflicts with the other fraction – the absolute need to drive the Ottomans out from the territory of the Hungarian Kingdom. These Italians propagated towards the ministers and the emperor himself the idea of a Great War against the Turks, which would destroy the forces of this Muslim power in Europe. On the one hand, in the political sense, among many other Italian soldiers, also Montecuccoli, Caraffa and Marsigli aimed to support the absolutistic goals of emperor Leopold, in order to increase efficiency in the war. On the other hand, in the military field with their writings and proposals, and obviously with their military activity, they contributed to the liberation of Hungary from the Ottomans, a process concluded with the treaty of Carlowitz in 1699.
free download
Scrittori militari e generali italiani tra Vienna ed Istanbul.
L. F. Marsigli e i suoi contemporanei
I generali italiani che servivano numerosissimi nella corte viennese di Leopoldo I (1640–1705) imperatore del Sacro Romano Impero, re d’Ungheria, di Boemia, di Croazia e Schiavonia contribuirono enormemente all’ascesa degli Asburgo d’Austria. Nella seconda metà del Seicento, finite le guerre con i protestanti in Europa, l’impero multietnico di Leopoldo I fu costretto a condurre guerra contro gli Ottomani che avevano attaccato gli stati dell’imperatore austriaco, seguendo gli interessi e i consigli anche di Luigi XIV, sovrano della rivale Francia. I generali italiani sia combattendo in campo teoretico, – come scrittori militari – sia in campo pratico lottando contro gli Ottomani nelle campagne militari in Ungheria, diventarono protagonisti di questi scontri.
Il presente volume è frutto di una ricerca eseguita in diverse città in Italia nonché a Vienna ed a Istanbul, per quasi un decennio. Nel libro possiamo conoscere dettagliatamente la vita, l’attività contro gli Ottomani e gli scritti militari del condottiero modenese Raimondo Montecuccoli (1609–1680), del suo discepolo napoletano Antonio Caraffa (1646–1693) e – in modo ancor più dettagliato – il loro seguace, il conte bolognese, Luigi Ferdinando Marsigli (1658–1730) in base a delle fonti in parte inedite. Una vasta scelta di questi documenti, in gran parte di lingua italiana, si trovano nell’allegato.
Il primo tra questi personaggi, Raimondo Montecuccoli, oltre essere un illustre teoretico delle guerre contro gli Ottomani – che vennero ritenuti da lui arretrati e il loro esercito pareva irrimediabilmente travolto da una complessiva crisi sociale – fu un esperto generale molto attivo nelle campagne guidate in Transilvania (nell’anno 1661) e in Ungheria. Quest’ultima spedizione finì poi con la gloriosa vittoria a Szentgotthárd nel 1664. A questa parte viene poi completata dalla corrispondenza di Montecuccoli con Mattia de’ Medici del dato periodo, scoperta nell’Archivio di Stato di Firenze. Una parte di queste lettere sinora inedite si trovano nell’allegato.
Antonio Caraffa seguiva fedelmente la linea fondata da Montecuccoli sia sul campo politico, sia su quello militare, aiutando a sconfiggere i nemici interni ed esterni dell’imperatore Leopoldo I. Tra questi, in primo luogo, Caraffa lottava contro l’alleato ungherese degli Ottomani, Imre Thököly. Novità di questo capitolo è il volume di documenti inediti relativi all’attività di Antonio Caraffa scoperto nell’Archivio di Stato di Napoli, dei quali inoltre si trovano parecchie trascrizioni nell’allegato del volume.
L. F. Marsigli, l’ultimo nostro protagonista ebbe la fortuna di mettersi in contatto con gli Ottomani in quattro modi assai diversi: viaggiando da giovane nella loro capitale come ‘turista curiosissimo’ (oppure spia) dove passava quasi un anno; vivendo – e quasi morendo – tra di loro come schiavo, siccome poco prima dell’assedio di Vienna (1683) fu ferito e venne imprigionato e venduto ad Ahmed Pascia di Temesvár; combattendo contro di loro nelle campagne militari d’Ungheria; e finita la guerra trattando come consigliere assistente dei due deputati imperiali con i turchi durante le trattative per la pace a Carlowitz. Firmata la pace a Marsigli venne affidato un incarico diplomatico di primaria importanza: dal 1699 infatti egli operò come Plenipotenziario dell’Imperatore Leopoldo I per determinare e disegnare la linea della frontiera, vale a dire per stabilire i nuovi confini tra l’Impero Ottomano e quello Asburgico, un lungo e faticoso – sopratutto per le formalità che servirono a mantenere la dignità e il prestigio degli Ottomani come grande potenza, anche dopo di dover cedere agli Asburgo Ungheria, Croazia, Schiavonia e la Transilvania – processo che durò fino al 1701. Dalle sue esperienze sugli Ottomani, hanno tratto origine diversi scritti marsiliani, in parte inediti e conservati nel cosidetto ‘Fondo Marsigli’ della Biblioteca Universitaria di Bologna (BUB), e in parte pubblicati. L’opera più importante di Luigi Ferdinando Marsigli sugli Ottomani è lo „Stato militare dell’Impero Ottomano, incremento e decremento del medesimo” pubblicato due anni dopo la morte dell’autore, cioè nel 1732 viene dettagliatamente analizzata dall’autrice del presente volume. Questo capolavoro di edizione bilingue (italiano-francese) è un’eccellente fonte – oltre quello che ci suggerisce il titolo – della storia delle guerre contro il turco in Ungheria e inoltre anche dell’economia e della storia culturale dell’Impero Ottomano. In aggiunta a questi scritti marsiliani dobbiamo menzionare anche la preziosissima raccolta di manoscritti orientali, tra i quali anche turchi, del conte bolognese che è la seconda più grande e valorosa dopo quella del Vaticano.
Effettivamente i capi militari di provenienza italiana, facendo parte della cosidetta Militärpartei della città imperiale promuovevano costantemente – assumendo anche il conflitto con l’altra fazione della politica viennese – l’assoluta necessità della cacciata degli Ottomani dagli territori ungheresi propagando agli ministri della corte e all’imperatore stesso l’idea della grande guerra antiturca che avrebbe devastato la forza di questa potenza musulmana in Europa. Mentre sul campo politico Montecuccoli, Caraffa, Marsigli e tanti altri comandanti dalla penisola italiana volevano fortemente appoggiare l’obiettivo assolutistico dell’imperatore Leopoldo, – per poter aumentare anche l’efficenza bellica – sul campo militare con le loro opere e suggerimenti e infine con la loro attività bellica erano validi partecipi del processo della liberazione d’Ungheria dal giogo ottomano che avrebbe finito con la pace di Carlowitz nel 1699.
carica diretta
Viyana ve İstanbul arasında İtalyan askeri yazarlar ve generaller.
L. F. Marsigli ve çağdaşları
Habsburg Hanedanın üyesi, Kutsal Roma İmparatoru ve Macaristan, Bohemya, Hırvatistan ve Slovenya Kralı olan I. Leopold’un (1640–1705) hizmetinde pek çok İtalyan asıllı general görev yapmıştır. 17. Yüzyılın ikinci yarısında, Avrupa’daki Protestan savaşlarından sonra, I. Leopold’ün multi-etnik İmparatorluğu Leopold’ün rakibi Fransız Kralı 14. Louis’nin tavsiye ve çıkarlarını izleyerek Avusturya İmparatorunun topraklarına hücum eden Osmanlılar’a karşı savaşa girmek zorunda kaldı. I. Leopold’un İmparatorluğu Osmanlı İmparatorluğu’nun gerilemesinden faydalanarak II. Viyana Kuşatmasından (1683) sonra Osmanlı-Kutsal İttifak Savaşları sırasında büyük devletler arasına katıldı.
Habsburg ordusunda subaylık yapan İtalyan generallar hem fikri sahada askerî yazar ve danışmanlar olarak hem fiiliyatta Osmanlılara karşı Macaristanda mücadele ederek bu savaşın baş aktörleriydi. Bu kitapta – kısmen yayınlanmamış kaynaklara dayanarak – St. Gotthard Muharebesinde (1664) Habsurg ordusunun başkomutanı Modenali Raimondo Montecuccoli (1609–1680), onun öğrencisi Napolili General Antonio Caraffa (1646–1693) ve daha ayrıntılı olarak onların takipçisi Bolonyalı Kont Luigi Ferdinando Marsigli’nin (1658–1730) hayatı ve faaliyetlerini inceleyerek Marsigli’nin Osmanlı ordusu hakkındaki ana çalışmasının (Stato militare dell’Impero Ottomano, incremento e decremento del medesimo. Amsterdam, 1732) bir tahlilini da yapıyoruz.
Kitabın ilk bölümü Osmanlılar’ın gerikaldığını ve ordularının sosyal çalkantı içinde olduğunu düşünen, Osmanlılar’a karşı savaşın meşhur teorisyeni ve aynı zamanda Transilvanya (1661) ve Macaristan askeri seferlerinde aktif rol oynamış olan tecrübeli general Raimondo Montecuccoli üzerinedir. Macaristan seferi 1664’de Szentgotthard’da şanlı bir zaferle neticelenmiştir. Bu ilk bölüm Floransa Devlet Arşivleri’nde keşfedilen Montecuccoli ile Mattia de’ Medici arasındaki yazışmalarla desteklenmektedir. Bu yayınlanmamış arşiv malzemesinin bir kısmı Ek’te görülebilir.
Antonio Caraffa, I. Leopold’ün İmpratorluk içinde ve dışında düşmanlarına karşı zafer kazanmasına yardım ederek Montecuccoli’nin hem siyasi hem de askeri sahada çizdiği yolu sadakatle takip etmiştir. Bu düşmanlar arasında Caraffa en ziyade Türkler’in Macar müttefiki olan Imre Thököly’ye karşı mücadele etmiştir. Bu bölümün getirdiği bir yenilik Antonio Caraffa’nın faaliyetlerine dair yayınlanmamış belgelere dayanmasıdır. Söz konusu belgeler Napoli Devlet Arşivleri’nde bulunmuştur ve bir çoğunun çevirisi Ek’te verilmektedir.
Bu eserde incelediğimiz son şahsiyet olan L. F. Marsigli Osmanlılar’la dört kez temasa geçmiştir; Marsigli gençken meraklı bir turist (veya belki bir casus) olarak Osmanlı başkentine seyahat etmiş ve bir yıl kalmıştır. İkinci olarak Viyana kuşatmasından (1683) önce yaralı ele geçirilip Temeşvar’lı Ahmed Paşa’ya satılarak Osmanlı ülkesinde köle olarak yaşamıştır. Üçüncü olarak Macar askeri seferlerinde Osmanlılar’a karşı savaşarak. Son olarak da savaşın sonunda Karlofça barışı görüşmelerinde iki imparatorluk delegesinin yardımcı danışmanı (consigliere assistente) olarak. Dahası barış antlaşmasından sonra Marsigli çok önemli bir diplomatic görev üstlenmiştir: 1699’da İmparator I. Leopold tarafından Osmanlı İmparatorluğu ile Habsburglar arasında yeni sınırın tespiti ve çizilmesi görevi tevdi edilmiştir. Bu görev Osmanlılar’ın Habsburglar’a Macaristan, Hırvatistan, Slovenya ve Transilvanya topraklarını bırakmak zorunda kalmalarına rağmen, büyük ölçüde Osmanlılar’ın önemli bir güç olarak itibar ve nüfuzunu sürdürmesini sağlayacak düzenlemeler sebebiyle ancak 1701’de biten uzun ve yorucu bir görevdi. Marsigli bu çok yönlü tecrübelerine dayanarak bir kısmı yayınlanmamış ve bugün Bolonya Üniversitesi Kütüphanesinde (BUB) ‘Marsigli Tasnifi’nde (Fondo Marsigli) yeralan bir çok yazı kaleme aldı. Luigi Ferdinando Marsigli’nin Osmanlılar hakkında en önemli eseri “Stato militare dell’Impero Ottomano, incremento e decremento del medesimo” (Osmanlı İmparatorluğu’nun Askeri Vaziyeti, Yükseliş ve Çöküşü) isimli ve 1732’de çift dilli (İtalyanca-Fransızca) olarak basılan eseridir. Bu kitap sadece isminin ima ettiği üzere Osmanlı askeri durumu üzerine mükemmel bir kaynak olduğundan değil, aynı zamanda Macaristan’da Türklere karşı savaşın tarihi ve Osmanlı İmparatorluğu’nda kültürel yaşam için kıymetli bir kaynak olduğundan çalışmamızda ayrıntılı bir şekilde incelenmiştir. Marsigli’nin bu yazmalarından başka, Vatikan Kütüphanesi’nden sonra bu türdeki ikinci en önemli kolleksiyonu olan ve birçok Türkçe belge de içeren Marsigli’nin Bolonya’daki Doğu Elyazmaları kolleksiyonuna da değinmeliyiz.
Bu örnekler üzerine çalışmalardan Viyana’daki askeri parti (Militärpartei) üyeleri addedilen İtalyan kökenli askeri liderlerin (diğer kesim ile de çatışma içinde) nasıl daima Osmanlılar’ın Macar Krallığı topraklarından sürülmesi zorunluluğunu savunduklarını görebiliriz. Bu İtalyanlar bakanlar ve İmparator nezdinde Avrupa’daki Müslüman gücünü bertaraf edebilecek Türkler’e karşı Büyük Savaş fikrini yaydılar. Siyasi sahada, daha birçok Italyan askeri arasında Montecuccoli, Caraffa ve Marsigli savaştaki etkinliği artırmak için bir taraftan İmparator Leopold’ün mutlakiyetçi hedeflerini desteklemeye çalıştılar, diğer taraftan, askeri sahada yazıları ve önerileri ve elbette askeri faaliyetleri ile 1699 Karlofça antlaşması ile bitecek olan bir süreçte Macaristan’ın Osmanlı hakimiyetinden kurtarılmasına katkıda bulundular.
indir
Tartalom [+]
Vélemény, hozzászólás?
Hozzászólás küldéséhez be kell jelentkezni.